Żywy Różaniec

Żywy Różaniec swoje powstanie zawdzięcza Paulinie Jaricot (1799 - 1862). Przekonana o tym, że dobre uczynki znaczą niewiele, jeśli nie wspiera ich modlitwa, "wymyśliła" w 1825 r. żywy różaniec, coś co było bardzo praktyczne i odpowiadające duchowi czasu. Jaricot zakładała grupy, składające się z 15 osób, z których każda odmawiała codziennie jedną z piętnastu tajemnic różańcowych. Papież Leon XII w 1827 r. pobłogosławił to dzieło, a Grzegorz XVI wydał dokument zatwierdzające Stowarzyszenie Żywego Różańca. Do Polski dzieło dotarło w XIX w. W krótkim czasie objęło niemal wszystkie parafie w kraju. Tak jest do dziś. Członkowie Wspólnoty Żywego Różańca zobowiązani są do:

  • wiernego odmawiania co dzień wyznaczonej tajemnicy różańcowej;
  • udziału w comiesięcznym nabożeństwie, połączonym ze zmianą tajemnic;
  • jeśli to możliwe, uczestniczenia w październikowych nabożeństwach różańcowych;
  • szerzenia czci Matki Najświętszej przez przykład własnego życia;
  • odważnego stawania w obronie wiary i Kościoła;
  • w przypadku śmierci kogoś z członków Żywego Różańca, zalecany jest udział w jego pogrzebie i - pamięć o nim w modlitwie.